Bens vuurproef

Bens afstammingsbewijs was aangetekend verstuurd, waar de post tegen de negen euro voor vraagt maar waarvan ze de verrichting zelf overlaat aan het kassameisje van de supermarkt in een dorp tien kilometer verderop, die me het stuk gaf maar vergat dat ik ervoor moet tekenen, wat ik dus niet deed!
Met het openbaar busvervoer kostte me het 2,5 uur om het te bereiken en 3,5 uur om weer thuis te komen, doordat ik een andere route nam. Uiteraard moest Ben mee.
Om tien uur vertrokken we en om halfzes waren we weer thuis. We hebben in zeven autobussen gezeten, waarvan er drie vol kinderen zaten! Eentje was zelfs zo'n kleine "buurtbus" met acht zitplaatsen. We stapten er bij het station in met na ons nog 14 kinderen van een jaar of 15. We moesten er pas 28 minuten later uit. Ik zat helemaal achterin met Ben in een hoekje gepropt. Hij kon door de achterruit kijken en deed dat ook dus zag telkens honden. Gelukkig liet hij zich steeds het zwijgen opleggen.
Op weg naar de bus zag Ben een vuilnisbak op de weg door het bos staan die er gisteren nog niet stond. Hij verstarde totaal en probeerde het weg te blaffen. Ik zei hem door te lopen en deed dat zelf. Uiteindelijk liep hij er in een grote boog omheen en omdat ik ondertussen stil was blijven staan, bevond de bak zich nu tussen ons in. Toen ik floot, kwam hij terug maar boog eerst af naar de bak, rook eraan en kwam pas daarna aan de voet. Aan het eind van het pad staat een stenen beeldje in de vorm van een leeuwebek waar Ben eerder al doodsbang voor bleek. Omdat ik nog een klein halfuurtje op de bus moest wachten, ging ik op het beeldje zitten in oppositie van de bek en bleef daar net zolang zitten tot Ben bij me kwam en aan het beeldje durfde ruiken en dat uiteindelijk ook aan de voorkant durfde.
Overigens had dit ook een tragisch verhaal kunnen zijn omdat ik tijdens de wandeling door het bos één moment niet oplette, terwijl Ben op het fietspad liep, zodat een oudje achterop kon komen en rakelings langs Ben fietste, die gelukkig net stond te ruiken.