woensdag 30 september 2015

Het einde van Schapendoes Teuntje

Was zo dramatisch dat ik er pas twee jaar later iets over kan schrijven.
Het ging steeds beter met haar, ze probeerde zelfs weer water te drinken en zo zat ik op de eerste zaterdag van augustus 2013 met Teuntje en Baldr in de tuin van de zon te genieten toen er ineens op een paar meter afstand de bliksem insloeg. Echt een donderslag bij heldere hemel. De klap was zo hevig dat het me letterlijk wit voor de ogen werd en ik een luchtstoot te verwerken kreeg die me bijna omver wierp. Toen ik weer bij mijn positieven kwam, zag ik Teuntje op haar rug liggen, al spartelend met haar haar poten. Toen ik haar weer op haar poten zette, viel ze gelijk weer om doordat haar poten bleven spartelen. Een uur later zat ik bij de weekeindarts in Aerdenhout, die concludeerde dat er niets meer aan te doen was en haar liet inslapen.


Boek dat elke eigenaar van een Schapendoes gelezen moet hebben

Geschreven door Hartmut Mohr, oud voorzitter van de Duitse rasvereniging, dus honderd procent gedegen vakwerk, vol foto's van fantastische kwaliteit

Schapendoes Baldr: van voren kreupel van achteren mank maar onvermoeibaar als altijd

Nadat ik de naam van dit blog wijzigde ging mijn computer kapot en kreeg ik zoveel problemen met Teuntje dat ik het hele blog vergat. Vandaag vond ik het blog terug.
Nadat Teuntje wijlen was, werd Baldr kreupel aan zijn linkervoorpoot vanwege een versleten gewricht. Vorig jaar werd hij wild op een teefje, maakte een paar rare sprongen en scheurde de achterste kruisband van zijn rechterachterpoot af.
Operatie vond ik vanwege zijn leeftijd iets wat ik hem niet meer aan wilde doen vanwege het lange revalidatieproces. Baldr is overgevoelig en knaagt zijn hele huid kapot zodra hij jeuk heeft en een helendse operatiewond waar hij bij kan impliceert het wekenlang dragen van een kap en de kans op een hond die voor de rest van de paar jaar die hem nog rest geen plezier meer heeft. Terwijl hij geen pijn leek te hebben van zijn mankementen en even vrolijk als altijd bleef.
In plaats daarvan besloot ik uit de stad te verhuizen naar een plek midden in een bos, waar hij niet op steen maar áltijd op zachte natuurlijke ondergrond kan lopen.
Inmiddels een jaar verder loopt hij weer op allebei zijn achterpoten en kreupelt hij van voren ook minder terwijl we wandelingen van een kilometer of 6 maken. Meestal gaat hij in draf maar hij kan ook nog steeds in volle galop komen aanatormen als hij door langdurig ruiken te ver achterop raakt.