Ben bedaart

Ben begint zich steeds meer te gedragen zoals ik het van mijn eigen Schapendoezen gewend was. Hij holt nu niet meer bij elke oprit helemaal naar de deur maar houdt het na een enige meters voor gezien. Vergeleken met vorig jaar is hij behoorlijk bedaarder geworden.

Ben nu ook bang van knallen

Als Ben schrikt van een  gillende keukenmeid slaat hij niet op de vlucht maar zoekt steun bij mij.
Hij vertrouwt het van links komende geknal niet, wil wel naar huis en zijn instinct leidt hem dan langs de veiligste kant verder. Normaliter loopt hij hier bovenop de dijk. Hij komt wel steeds even omhoog voor een peiling.

Bens genetische sturing

Ben vloog op het hondje aan de overkant af. Puur instinctmatig gedrag.
Ik roep hem hier weer terug door naar achteren te lopen.
Dankzij dezelfde genetische sturing reageert hij daar even dwangmatig op.

Schapendoes Ben blijft raadsel

Ben blijft soms wel een kwartier in ondiep water poedelen en ik snap nog steeds niet waar hij mee bezig is. Dat hij uiteindelijk wel uit zichzelf weer de kant opklimt, laat het tweede filmpje zien. Hij vond het ook leuk om door het water mee te hollen als ik doorliep, totdat hij een keertje in een kuil sprong en moest zwemmen. Sedertdien durft hij dat niet meer.

De parken uit, de lanen in

Erg pech met het weer gehad vandaag. Het lokte een menigte kleuters de parken in en aangezien Ben op kinderen jaagt, voelde ik me daar bijzonder onprettig bij. Eerst liet ik hem nog los op het overzichtelijkste stuk van het recreatiegebied maar toen Ben bijna een peuter van amper drie turven hoog te pakken kreeg die ik over het hoofd gezien had omdat hij daar in zijn eentje liep, hield ik het voor gezien en sloeg ik de lanen maar in.
Op autowegen wandelt het sowieso veiliger met Ben los. Op de fiets is dat helemaal ideaal met Ben want hij is er dol op. Ben bezit de echte winnaarsmentaliteit en probeert me er werkelijk uit te hollen. Zolang hij zo uitvalt naar honden durf ik het echter nog niet aan met hem aangelijnd door de straten te fietsen dus dat doen we nog niet zo vaak.

Ben loeit als de haan schalt

Ben is een echte boerderijhond. Hij lag diep in slaap toen de haan in "Good Morning Good Morning" schalde, schoot gelijk een meter de lucht in en bleef loeien, het hele liedje door tot halverwege het volgende nummer, dus zo'n 5 minuten lang.

Bens waakmanie

Ik kan dus nooit een gordijn ergens openschuiven want dan gaat Ben continu naar buiten zitten turen. Zelfs als het uitziet op een schutting en er dus nooit iets te zien valt.

SCHAPENDOES BEN BEZIT OEROUD INSTINCT

Het plaatje heeft hier niks mee te maken maar toont Bens aanpassingsvermogen. Eerst sliep hij namelijk onder mijn bed. Mijn nieuwe bed blijkt daar echter te laag voor dus zodoende.

Sommige schepershonden bromden vroeger als ze in de verte mensen zagen naderen, bijvoorbeeld wanneer ze bij een kudde schapen op de heide waren. In een artikel van het Drentsch Dagblad d.d. 22-10-1942  wordt dat als volgt beschreven: "Wantrouwend komt de hond me tegemoet, hij bromt niet al te vriendschappelijk, maar de Wit roept hem direct tot de orde. „Karro is nogal “grel", verontschuldigt de scheper zijn trouwe metgezel. „Hij wil geen vremden in ’t laand hebben." C.A. Kruis noemt het in zijn Verkenningstochten in de Hondenwereld uit 1948 “onvriendelijk, onderdrukt gebrom”. Hij vertelt (bldz. 68) hoe hij een teef bij een kudde benaderde die begon te brommen toen hij op dertig meter afstand van haar gekomen was. Hij geeft (bldz. 64) ook nog een ander voorbeeld ervan, althans citeert uit de brief die iemand hem schreef over zijn dagelijkse tocht huiswaarts door een bosachtige streek, langs eenzame wegen waar men zelden of nooit iemand tegenkwam. Was dat wel het geval dan wist hij dat al op vijf minuten afstand omdat zijn hond dan een onderdrukt, kwaadaardig gebrom uitstootte! Toepoels Hondenencyclopedie van 1939 noemt het brommen daarnaast als eigenschap van patrouillehonden. Vooroplopend moeten die zonder blaffen waarschuwen bij het waarnemen van vijanden. Volgens de beschrijving hadden die een Schapendoesachtig uiterlijk. De Fransen gebruikten er in WO1 duizenden Pyrenese herdershonden voor, volgens Toepoel.
Ik heb zoiets nooit waargenomen bij mijn Schapendoezen en ook nooit iemand anders erover gehoord dus ik dacht dat die eigenschap allang verdwenen was. Ben (Prins B.L. v/h Fijne Oord) laat echter inderdaad altijd een zacht gebrom horen zodra hij in de verte mensen waarneemt, heel anders dan zijn grommen bij het zien van honden. Na het een jaar gadegeslagen te hebben, zie ik er duidelijk het beschreven gedrag in. Overigens doet hij het uitsluitend bij normaal bewegende mensen en negeert hij hardlopende geheel, evenals mensen die ineens binnen een paar meter van hem opduiken. Bevinden er zich zowel dichtbij als verder weg mensen dan laat hij het helemaal achterwege. Ook bromt hij harder naarmate mensen dichterbij in zijn blikveld verschijnen. Vlakbij huis gedraagt hij zich ook weer anders. Ziet hij daar mensen dan bromt hij niet maar barst direct in blaffen uit. Ook dat is echter duidelijk overeenstemmend met wat Kruis vertelt (bldz. 60) over de schepershond wanneer die op het erf vertoefde, namelijk dat die in een verwoed, nijdig geblaf uitbarstte zodra iemand op de hoofdweg de afweg naar de boerderij naderde.
.

Overigens verkeerde ik in de veronderstelling dat 'brommen" Belgisch voor "grommen" was, maar er wordt dus een heel ander geluid mee bedoeld.

Bens aparte manieren

Althans vergeleken met mijn vorige Schapendoezen dan. Als ik op een bankje ga zitten, gaat hij steevast op een afstandje staan opletten, althans op bekend terrein waar hij weet van welke kanten er wat aan kan komen,  terwijl die van mij dan naast me gingen zitten en op alle relevante foto's de schepershond zich ook altijd vlakbij de Scheper bevindt.
Een andere eigenaardigheid van hem  is dat hij zijn kop omlaag doet zodra hij in de verte iets denkt te zien, alsof hij onder zijn kuif uit wil kijken. Terwijl hij een heel doorzichtige heeft.

Ben blijft binnen erfbegrenzingen

Ben heeft heel aparte eigenschappen.
Aan de ene kant stormt hij op honden af die honderd meter verderop lopen maar aan de andere kant durft hij niet over dit greppeltje te springen om naar een paar honden amper dertig meter verderop te lopen. Hij bleef er de hele lengte luid blaffend langs lopen, terwijl hij er zonder bedenken overheen gaat als ik een bal gooi. Zijn gedrag naar andere honden is genetisch gestuurd, en dit respecteren van zo'n afgrenzing lijkt mij daarom om voor de hand liggende redenen  deel van die sturing uit te maken.

Schapendoes Ben wil man pakken

Er staat een man stil op het pad dat irriteert Ben. Als ik hem niet aan de lijn had, zou hij beslist in de aanval gaan

Bens brede blikveld

Ben vloog hier af op het witte hond aan de einder. Wat betreft is het jammer dat hij niet gezegend is met de dikke kuif die veel van zijn soortgenoten dragen.
Helaas blijkt het hondje te klein om zichtbaar te zijn op deze weergave maar het liep helemaal bij de bomenrand.