Dat was geen aangeleerd gedrag maar een aangeboren kwaliteit die ze nog steeds machtig zijn.
Dat bleek me toen ik in een klein dorpje in Zeeland ging wonen en ik mijn honden overdag alleen liet om in Middelburg te werken.
Toen ik na een aantal weken aan mijn buren vroeg of ze soms last hadden van het geblaf van mijn honden als ik niet thuis was reageerden die dat ze er juist heel blij mee waren als ze blaften.
Ze bleken namelijk alleen te blaffen als er iemand het dorp inkwam die er niet thuishoorde.
Wat mijn honden blijkbaar konden horen, want zien konden ze ze niet.
Daarnaast had een Schapendoes ook de taak zijn baas tegen mensen te verdedigen als dat nodig was.
Wat ook niet aangeleerd maar aangeboren gedrag is.
Waarbij de hond dus zelf inschat of iemand gevaarlijk is.
Dat bleek me onlangs weer bij het wandelen in het park.
Ik wandel op buitenissige tijden, waardoor ik zelden of nooit iemand zonder hond tegen kom.
Is dat het geval dan beginnen mijn honden tegen hem te blaffen, omdat ze ervan uitgaan dat de betrokkene een hond bij zich heeft, ze kijken dan ook echt om zich heen waar die hond wel mag wezen.
Ik dacht dat ze dat altijd automatisch deden als ze daar iemand zonder hond tegenkwamen, maar ze lijken toch wel te kijken naar het soort mens.
Vandaag kwam er namelijk uit een zijpaadje ineens iemand van duidelijk allochtone afkomst aanlopen, een grote, breedgeschouderde kerel die er volgens Baldr blijkbaar gevaarlijk uitzag, want hij stormde op hem af, luid blaffend op een heel andere manier dan wanneer hij een hond aanblaft, meer grommend.
Ik had dat al wel eerder meegemaakt, maar dat was 's nachts in de Haarlemmerhout, in het stuk waar 's nachts mannen in de bosjes staan.
Dat vinden allebei mijn honden zeer verdacht en dus blafwaardig, maar dat is natuurlijk anders als iemand die gewoon op het pad loopt.
