Yoda, eenmaal volwassen mishandeld door de verkeerde aanpak (dwang i.p.v. geduld) en door de zoontjes van de eigenaar, die inspeelden op de angst van de hond. Nadat ze de hond eerst met een muilkorf en een antiblafband hadden proberen te onderwerpen, waardoor hij steeds angstiger werd, hadden ze na 7 jaar plotsklaps besloten dat hij stand te pede de deur uit moest omdat hij hun peuter van drie gebeten had plus een paar mensen die buiten rondliepen.
Zo zat ik op de eerste donderdag van februari 2008 om zes uur ’s avonds ineens met een door mij gefokte hond die Yoda heette en volgens de eigenaar mensen beet, zowel vreemden als eigen.
Zodra ik hem overnam probeerde hij eerst te vluchten, maar toen hij merkte dat ik hem aan de riem had, draaide hij om, begon vervaarlijk te grommen en probeerde me toen te grijpen. Hetgeen natuurlijk niet lukte omdat ik de riem gebruikte om hem van me af te houden.
Nadat ik hem de tuin in gemanoeuvreerd had liet ik de eigenaar zijn halsband afdoen aangezien die veel te breed was. Yoda kroop direct achter/onder de struiken in mijn tuin, en toen ik na een tijdje kijken iets dichterbij kwam kroop hij piesend en poepend tegelijk nog verder weg.
Ik besloot hem daar maar tot rust te laten komen en nadat ik een stuk runderstaart voor de struiken had gelegd ging ik mijn andere honden uitlaten. Teruggekomen zag ik door het keukenraam dat hij op het bot zat te kauwen, dus zijn instinct functioneerde gelukkig nog.
Benaderen liet hij zich echter niet dus besloot ik hem die nacht maar in de tuin te laten.
’s Ochtends ontdekte ik dat hij een heel diep gat gegraven had, wat op zich een hoopvol teken was.
Ondertussen had ik de nodige deskundigen geraadpleegt, van de rasvereniging tot de Raad van Beheer etc. aan toe, advies gevraagd van een officiële gedragstherapeut die les geeft bij O&O, die me naar hem verwezen hadden en van een aantal ervaren fokkers enz. Allemaal waren ze ervan overtuigd dat ik Yoda beter kon laten inslapen omdat het heel veel tijd ging kosten Yoda weer in het gareel te krijgen en hij waarschijnlijk altijd een gevaar voor de maatschappij zou blijven vormen. De therapeut had nog als therapie Yoda op te sluiten in een kooi waar hij zich niet in keren kon, om hem te dwingen te leren dat aanraken ongevaarlijk was, of iets dergelijks onzinnigs.
Gelukkig was mijn tuin zo groot dat ik er met mijn andere honden doorheen kon lopen zonder hem in het nauw te brengen, dus last had ik niet van hem en daarom dacht ik er goed aan te doen hem voorlopig maar in de tuin te laten zitten tot ik een minder rigoreuze oplossing zou vinden, iets waar ik in gesteund werd door mijn Duitse kontakten. Afgezien daarvan had ik deze hond dus zelf gefokt en ik wist daarom heel goed wat voor soort hond het was toen ik hem aan deze mensen gaf, namelijk een hond met hetzelfde zachte meegaande karakter als zijn vader, die je echter niet moest proberen te dwingen want voelde hij zich in het nauw gedreven dan beet hij van zich af op een wijze waar een wilde wolf jaloers op zou worden. Verder had ik Yoda in een dag zover gekregen dat hij heel voorzichtig plakjes worst uit mijn zover mogelijk uitgestoken hand durfde te pakken, hetgeen me herinnerde aan een opmerking van Toepoel, toen hij in 1916 een als kettinghond gebruikte schapendoes bekeken had. Hij konstateerde dat de hond ondanks alles het juiste lieve karakter behouden had, hoewel zijn beulen als de dood voor hem waren. Hetzelfde gevoel had ik bij Yoda.
Uiteindelijk lukte het me hem zondagochtend om twee uur het huis in te lokken, omdat het was begonnen te regenen en ik het onverantwoord vond een Schapendoes met een kortgeknipte vacht midden in de winter in de regen te laten zitten. Blijkbaar vond hij dat ook want hij liep heel gedwee mee.
Uiteraard gaf dat de nodige problemen met mijn eigen honden, die ik verbood de hond te benaderen omdat hij te angstig was. Zou ik ze hem in die conditie laten benaderen dan zou dat beslist een bloedig gevecht zijn geworden, want dan zou zijn instinct hem voor zijn leven laten vechten en ik had al gezien dat hij een onwaarschijnlijk krachtig gebit had voor een schapendoes.
Een paar dagen later was zijn angst ook wat dat betreft over en kon ik de honden laten kennismaken met elkander. Joda hoefde in feite alleen maar zijn tanden te laten zien en het pleit was zo goed als beslecht. Zijn moeder blijft ook na een maand nog naar hem uitvallen, maar dat doet ze tegen zijn broer Baldr al vijf jaar lang als hij avances maakt, al blijft het altijd bij bekvechten.
Na exact een week kon ik Yoda samen met de andere twee los buiten uitlaten. Eigenlijk gewoon door helemaal niks anders te doen dan de natuur zijn gang te laten gaan.
Yoda bleek na een maand echt de ideale Schapendoes te zijn en ik besloot hem te houden.
Helaas ging het daarna helemaal mis omdat Yoda ineens Baldr begon aan te vallen, wat echte gevechten werden waarbij mijn bloed rijkelijk vloeide doordat ik bij het uit elkaar halen als ze binnenshuis slaags raakten door allebei gebeten werd. Buitenshuis liet ik ze hun gang gaan in de hoop dat duidelijk werd wie de baas werd maar helaas waren ze volkomen aan elkaar gewaagd en ze bleven gewoon urenlang vechten. Het was een verschrikkelijk kabaal want ze grauwden en blaften naar hartelust en ook een verschrikkelijk gezicht want ze rolden samen over de grond en de haren vlogen in het rond maar wonderlijk genoeg hadden ze nooit een schrammetje.Het enige bloed dat vloeide was dat van mij. Het was wel steeds Yoda die begon.
Na vier weken had ik hem wel zover dat ik hem binnenshuis met mijn stem kon stoppen als hij aanstalten maakte Baldr aan te vallen, maar toen werden mijn honden opeens in beslag genomen omdat mijn buren, die de herrie zat waren, bij de politie verteld hadden dat ik mijn honden mishandelde. 4 maanden later kreeg ik ze terug maar besloot ik Yoda, die al die tijd niet bij Baldr had gezeten maar zodra hij hem zag weer wilde vechten, niet terug te nemen. Hij is toen bij een oud vrouwtje terecht gekomen waar hij nooit problemen gaf maar vorig jaar over leed aan een nierziekte.
Achteraf valt er natuurlijk heel wat therorie te bedenken waarom het zo anders liep dan de deskundigen dachten, maar waar ik hier mee wil eindigen is dat je dus nooit het herstellingsvermogen van honden moet onderschatten, en dat van Schapendoezen in het bijzonder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten