Mijn Tjalfi kreeg toen hij een jaar of drie was een paar maal per jaar last van jeuk. Hij bleef dan aan één stuk door krabben. De dokter stond voor een raadsel en wist niks anders te verzinnen dan hem een spuit geven waardoor hij een tijd gevoelloos werd, waarna de jeuk over was. Een klein half jaar later begon de ellende dan opnieuw. Mijn andere Schapendoezen hadden nooit ergens last van. Toen hij op zijn 16e stierf, was ik opgelucht dat dat probleem eindelijk over was.
Baldr was toen 5 jaar. Drie maanden later kreeg hij echter ineens dezelfde verschijnselen. Alleen krabde hij niet maar beet waar het jeukte. Wat een echte ramp was omdat hij met zijn speeksel zijn vacht veranderde in een zeepachtige massa die ik alleen door wegknippen kon verwijderen. Na verloop van tijd viel me op dat het altijd gebeurde bij het begin van de lente en de herfst. Het enige wat hielp was die spuit en ik ging dan ook telkens bij de eerste verschijnselen naar de dokter zodat het direct de kop ingedrukt werd. Wat een probleem was als de dokter met vakantie was omdat de vervanger dan geen zichtbare bewijzen van de jeuk zag en dan bijvoorbeeld zijn anaalklieren ging legen omdat hij dacht dat het daaraan lag of een vlooienmiddel gaf. Waardoor Baldr eerst weer zijn vacht moest ruïneren voordat er wat aangedaan werd.
Sinds hij vorig jaar zijn achterste kruisband afscheurde bleef de jeukaanval ineens achterwege en anderhalf jaar later is die nog steeds niet weergekeerd.
Echt onbegrijpelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten