Schapendoes Baldr heeft van rol gewisseld

Baldr heeft zowat vanaf het moment dat hij uit de werpkist klauterde zijn hele leven aan me vastgeplakt gezeten. Overal waar ik ging, volgde hij. Altijd. Ook als hij ogenschijnlijk diep in slaap verkeerde en ik even de keuken inliep, stond hij direct achter me. De keren dat ik bijna mijn nek over hem brak zijn ontelbaar en hoe vaak ik ook per ongeluk tegen zijn poten schopte omdat ik hem niet zag staan, nooit leerde hij daarvan wat afstand nemen of op mijn voetbewegingen letten. Heel anders dan zijn grootmoeder Jofr Doeshuus. Die raakte ik als welpje een keertje per ongeluk met mijn voet tegen haar pootje en die bleef vervolgens haar hele leven consequent een handbreedte ruimte tussen mijn voeten en haar poten houden. Ook als ze bij GG-oefeningen naast me moest zitten. Tot ergernis van de instructeur.
Baldr moest en zou me met alle geweld altijd zien. Zelfs een WC-deur tussen ons in accepteerde hij niet. Dan begon hij te blaffen en aan de deur te krabben tot hij me weer zag. Gelukkig woon ik in mijn eentje dus was een open deur nooit een probleem. Slapen deed hij altijd op mijn voeteneinde.
Tot hij in juli jongstleden ineens besloot in de woonruimte van mijn caraven te gaan slapen, wel vlak voor de ingang van de slaapruimte, waar geen deur in zit zodat we toch min of meer in dezelfde ruimte verkeren.
Terzelfder tijd ging hij er een gewoonte van maken om buiten te gaan liggen slapen als ik binnen zat te lezen ofzo en als ik buiten zat juist binnen. Als hij na een tijdje dan weer wakker werd, ging hij me niet opzoeken maar begon hij me te roepblaffen. Waarmee hij pas ophield als ik naar hem toe was gekomen. Net alsof hij vond dat het nu mijn beurt was om hem steeds op te zoeken.