Dat valt me iedere keer dat we in de stad komen weer op. Hier in het bos vindt hij er echt niets aan. Hij loopt altijd duidelijk verveeld achter me aan te sjokken tot we richting huis gaan. Dan gaat hij vooruit lopen in een kwieker tempo en slechts zo nu en dan blijft hij even staan om ergens aan te ruiken. Maar zodra we in de stad zijn, loopt hij oplettend rond en staat zowat elke vijf meter staan om iets langdurig te besnuiven en te belikken. Hij licht er ook heel vaak zijn poot, terwijl hij in het bos meestal als een teef plast. Wat ik liever heb omdat hij de neiging heeft zijn gezonde poot te lichten en zijn hele gewicht dan op zijn kapotte knie eust. Vermoedelijk is het lichten van de kapotte knie dus moeilijker dan erop steunen, maar belastend is het natuurlijk wel.
Springen kan hij er ook nog steeds mee, althans breed, wat hij over plassen en greppels pleegt te doen. Hoog springen voorkom ik want dat lijkt me toch een te zware aanslag op de knie en uit zichzelf zal een hond niet zo snel ergens overheen springen zolang dat niet persé nodig is. In het begin sprong hij wel steeds de caravan in en uit maar daar heb ik nu een loopplank neergelegd zodat hij niet meer springen kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten