Baldr was van jongsaf aan gewend dat ik de hele dag van huis was, wat niet betekende dat hij alleen bleef aangezien zijn vader en moeder natuurlijk ook bij hem waren.
In 2008 heeft hij echter 4 maanden in het asiel gezeten en sindsdien raakt hij in paniek als hij me langer dan twintig minuten uit het oog verloren heeft. Hij gaat zodra hij me mist op de uitkijk staan en duurt het langer dan die tijd begint hij aan 1 stuk door te blaffen zo hard als hij kan. In het asiel hield hij dat de hele 4 maanden vol al was hij zijn stem na een paar dagen geheel kwijt. Je zag hem nog wel blaffen maar je hoorde niets meer. Gelukkig kwam zijn stem na een paar weken weer terug want een Schapendoes zonder de karakteristieke blaf is maar een schim van zichzelf. Op deze foto ben ik even de krant gaan halen toen hij diep in slaap leek maar hoewel ik amper tien minuten weg was, stond hij toch alweer op de uitkijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten