Hoe het met andere honden zit, weet ik niet, maar Schapendoezen zijn dol op sneeuw, althans die van mij dan. Nu er weer sneeuw in de tuin ligt is Teuntje bijna niet meer naar binnen te krijgen. Ze staat de hele tijd aan de sneeuw te ruiken, nu eens hier dan weer daar. Kan natuurlijk ook zijn dat ze absoluut niet meer snapt waarom de tuin ineens zo anders ruikt. Baldr is ook blij met de sneeuw, maar die gaat er niet aan ruiken maar wrijft zijn kop er doorheen.
Tien jaar geleden, toen zijn nest geworpen werd, hadden we ook zo´n sneeuwperiode. Eerst was het juist heel warm, boven de tien graden, zodat ik de welpjes in december al in de tuin kon laten spelen. Wat ze geweldig leuk vonden en al snel stonden ze elke dag zodra ze wakker werden aan de tuindeur te krabben om naar buiten te kunnen. Op een dag had het zo lang zo hard geregend dat de hele tuin een paar centimeter onder water stond. Toen ik de deur open deed, wilden ze zoals gebruikelijk naar buiten hollen, maar deinsden terug van de waterplas. Pas na veel aarzelen ging Baldr, de geboren leider van het stel, op onderzoek uit, daarna volgde Thaïle, de nummer twee, maar allebei vonden ze het maar niks het hele stel taaide af en ging van de weeromstuit de woonkamer maar verkennen.
Een week later had het ineens heel veel gesneeuwd en lag de hele tuin onder een dikke sneeuwlaag. Toen ik de tuindeur open deed in de verwachting dat hun instinct ook nu weer zou waarschuwen dat het buiten niet pluis was, stormden ze tot mijn verbazing allemaal tegelijk de sneeuw in. Het leken net kleine kinderen, ze gingen nog net geen sneeuwballen gooien, maar speelden duidelijk wel met de sneeuw. Binnen een paar minuten kregen ze echter zienderogen last van de kou, maar in plaats van terug het warme hol in te lopen liepen ze alle zeven kleumend een andere kant op. Een levensbedreigende situatie natuurlijk, want zulke jonge hondjes kunnen nog geen warmte vasthouden. Ik moest ze dus bliksemsnel bijeenrapen en op de een of andere manier weer warm zien te krijgen. Terwijl ik bedacht hoe stormde Teun, die binnen was gebleven, ineens met een bloedgang langs me heen, holde helemaal naar het eind van de tuin, weer terug naar binnen, gelijk weer naar buiten en naar het eind van de tuin, en dat een heel aantal keren achter elkaar. De welpjes zagen haar allemaal en begonnen achter haar aan te hollen, heen en weer en na een paar keer verdwenen ze allemaal naar binnen. Blijkbaar had Teun op de een of andere wijze begrepen dat haar jongen aan het bevriezen waren en wist ze ook nog hoe ze ze op moest warmen en naar binnen moest krijgen. Zelf had ik het niet beter kunnen doen.
Toch een bewijs dat onze honden nog steeds in staat zijn zonder hulp van de mens hun jongen groot te brengen, zelfs in winterse omstandigheden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten