Met Baldr en Teun naar het Reinaldapark gewandeld

Een wandeling van bijna drie uur. Eerst twee kilometer langs de autobaan om het park te bereiken, wat in het tempo van Teun bijna een uur kostte en daarna een uurtje door het park geploegd. Over zandbergen en door modderpartijen, want het park wordt gerenoveerd en zal straks i.p.v. een intiem parkje een soort autobaan met groenstrook worden, want de paden worden verbreed tot zes (!) meter. Geen idee wat de bedenker ervan bezield heeft. Ondertussen is het lekker wild geworden, want de vernieuwing is een meerjarenplan en al drie jaar bezig. Voorlopig valt er bijna geen hond laat staan mens te bekennen dus de wilde dieren hebben er vrij spel. Baldr holt zich de longen uit het lijf en zelfs Teun schudt de ouderdom van zich af en holt mee alsof ze een jonge hond is. Ze springt weer als vanouds het water in, gaat dan zitten en kwakt haar achterlijf dusdanig heen en weer dat het water over haar rug rolt tot ze echt kletsnat is geworden. In tegenstelling tot Baldr, die als echte Schapendoes ook wel steeds de sloot in holt, maar het water nooit hoger dan tot zijn buiklijn laat komen. Zijn vader Tjalfi ging als het erg warm was nog wel eens zwemmen, terwijl grootvader Drakie echt dol op de zee was en soms de indruk wekte dat hij Engeland wilde bezoeken, zo ver zwom hij de zee in.
Nadat ze zich in het park uitgeleefd hadden moesten we de twee kilometer weer teruglopen, wat Teun zienderogen vermoeider deed raken. Eenmaal thuis ging ze gelijk onder zeil en twee uur later ligt ze nog steeds te ronken.