Sinds Baldr mijn zesde hond is die aan het elfde jaar begonnen is (voor een Schapendoes ongeveer tweederde van wat je aan jaren verwachten mag), zie ik de tekenen der naderende ouderdom zich eerder dan ooit tevoren voordoen. In mijn beleving beginnen oude honden op enig moment hun interesse te verleggen van de mensenwereld naar hun eigen wereld. Ze nemen steeds meer tijd om geuren op te snuiven en laten zich er steeds moeilijker in storen. Ze gaan er als je ze de tijd geeft soms zo in op dat ze vergeten welke kant ze opgingen en dan de verkeerde kant kiezen. Dus op een gegeven moment loop ik niet meer gewoon door als mijn oudste hond ergens blijft staan ruiken, maar blijf op een paar meter afstand een oogje in het zeil houden.
Nu ga ik en paar maal per week een groep ganzen eten geven tijdens de wandeling met Baldr, wat een paar kilometer lopen langs een wandelpad en daarna een fietspad vergt, voordat de ganzen bereikt zijn, die dan ergens langs het Spaarne grazen. Baldr moet er niets van hebben en blijft altijd binnen het fietspad snuffelen, terwijl ik die ganzen hun brood geeft. Dimaal waren er een paar wat verderop, dus ik liep wat in hun richting en daardoor uit het directe zicht van Baldr. Toen ik na een paar minuten klaar was en terug naar het fietspad liep, zag ik nog net heel in de verte Baldr hollen. Daarna een hele tijd niets, en toen weer heel in de verte een heel snel groter wordend stipje. Later hoorde ik dat hij de hele drie kilometer van het wandelpad terug gehold was en toen direct weeromkeerde. Behalve een bewijs dat honden echt wel kunnen denken voor mij ook een teken om beter op hem te gaan letten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten