Eeuwenlange mishandeling bezorgde Schapendoes zijn veerkracht

De bewoners der Lage Landen waren in de Middeleeuwen berucht om hun wreedheid jegens dieren, honden incluis.
Alleen degenen die ertegen konden bleven leven en dankzij hun genen herstelt Yoda zich op haast wonderbaarlijke wijze.
Vanavond zat hij ineens te blaffen toen ie alleen thuis gelaten was omdat ik de anderen uitliet.
Verder kwam hij ineens naast me zitten toen ik aan het computeren was, trok zich niks aan van het geblaf en gedreig van Baldr en wijkt niet meer van mijn zijde.
Baldr zat aan mijn andere zij en toen ik Yoda aaide sprong hij ineens omhoog en beet me gemeen hard in mijn oor.
Daarna kwam hij met een piepend speeltje hinderlijk aandacht trekken en tenslotte begon hij heel hard in mijn hand te bijten.
Ik heb ze samen uitgelaten en de enige waar ik mijn handen vol aan had was Baldr.
Yoda is een kop groter dan Baldr en in het bezit van een formidabel gebit dus Baldr speelt met zijn leven!

Fokker heeft vooral mensenkennis nodig

De nachtmerrie van iedere rechtgeaarde fokker is dat je je hond in handen van het soort mensen als de eigenaar van Yoda geeft.
Vandaar dat veel fokkers beweren dat ze je de hond leveren die bij jou aard past, alsof ze je karakter in een paar gesprekken kunnen doorgronden.
Ik dacht ut niet, hé!
De aard van mijn honden doorgronden in negen weken lukt mij nog wel, maar mensen die een puppy zien, zetten daar meestal hun zinnen zo op dat ze er niet voor terugdeinzen je iets op de mouw te spelden.
Met mannen kom ik er meestal wel uit wat voor vlees ik in de kuip heb, maar van vrouwen heb ik weinig sjoege.
Helaas waren alle belangstellenden voor mijn nest van de zwakke sekse, en mijn honden zijn in allemaal door gescheiden vrouwen meegenomen, op twee na, waarvan de een er een vriend op na hield en de ander een echtgenoot.
Een van die gescheiden vrouwen liet haar hondje stelen, die kwam uiteindelijk terecht bij een Duits echtpaar, dat echter onmiddelijk gingen scheiden.

Yoda herstelt te snel

Vandaag wilde Yoda al uit zichzelf mee uit en buiten speelde hij zelfs met een vreemde hond.
Ook binnenshuis zoekt hijme nu steeds op, wat hee lvervelend is voor mijn andere honden, hetgeen ze duidelijk laten horen ook.
Mijn idee om daarom mijn eigen reu Baldr de deur uit te doen, viel totaal niet in goede aarde in mijn kennissenkring.
Daarom heeft Yoda´s snelle herstel me in een impasse verzeild doen raken.
Om verder te komen met Yoda moet ik hem meer aandacht geven dan mijn eigen honden, hetgeen niet zal lukken zonder schade aan mijn eigen honden.
Maar pappen en nathouden is ook niet zonder schade voor het herstelproces van Yoda.
Ik zal dus maar proberen hem sneller geplaatst te krijgen dan me lief is.

Instinct is hulpmiddel, geen oplossing

Vandaag kon ik Yoda al een uur lang buiten aan de lijn uitlaten, zonder problemen.
Daarna heb ik beide reuen een bot gegeven en nu liggen ze gebroederlijk naast elkaar te kluiven,
tot de kluiven opzijn en Baldr Yoda weer wil aanvliegen.
Maar daar steek ik een stokje voor gezien de geestestoestand van Yoda.
Als die gaat vechten is het op leven en dood en daar zijn beide reuen me te kostbaar voor.
Ook Teun moet van mij bij hem uit de buurt blijven omdat ze met haar geblaf Baldr ophitst.
Beide honden tonen hun jaloezie nadrukkelijk.
Teun door overal in de weg te gaan zitten en te weigeren opzij te gaan, Baldr door allerlei dingen van het aanrecht te gaan stelen, gedrag dat ze beiden nog nooit vertoond hebben.
Buiten moet Baldr ineens ook letterlijk overal geurvlaggen planten, terwijl ik hem dat eigenlijk allang afgeleerd heb.
Zodra ik zijn naam z eg barsten ze allebei in geblaf uit en schrikt Yoda zich weer dood.
Heel vervelend allemaal.

Problemen oplossen door ze te negeren

Werkt wel bij honden.
Ik heb Yoda vanaf donderdag 18.00 uur tot zondag 02.00 uur achter zijn struik laten zitten en alleen om de paar uur erachter vandaan gelokt door hem te roepen met iets lekkers in de hand en zodra hij dat aanpakte liep ik weer terug het huis in.
Om 2 uur vanochtend begon het te regenen en vond ik het onverantwoord hem nog langer buiten te laten zitten. Dus ik bleef deze keer zitten tot ik hem kon aaien en toen liep ie zo met me mee,
Inmiddels ligt hij alweer uren naast de bank te slapen.
helemaal verkleumd.

Verantwoord fokken betekent decennia vooruit plannen

De doorsnee fokker kiest een partner voor zijn hond uit het beschikbare aanbod, maar ik bemoei me zelf met de selectie van de teef waarmee ik mijn derde nest wil fokken.
Althans ik heb nu een paar jaar rondgekeken naar een geschikte vader en ben tot de slotsom gekomen dat Miro het moet worden.
Dat Thaïle de moeder moest worden stond al vast, aangezien ze de enige uit mijn nest is die zich mag voortplanten.
Dat ik in 2008 mijn volgende teef zou nemen had ik al in 2002 besloten, maar toen ik vorig jaar eenmaal tot die slotsom kwam, bleef ik vervolgens vastbesloten dat het zo moest zijn.
Dat bleek voldoende, want vandaag ontving ik een mailtje van de eigenaar van Thaïle dat hij haar overdeed aan de fokker van Miro, die van plan was uit die combinatie een nestje te halen.
Bij zo'n oude teef is de kans op een mager resultaat reëel aanwezig, maar de teerling lijkt geworpen.
De oude techniek van Wu-Wei werkt dus nog altijd, want deze uitkomst heb ik bereikt door letterlijk helemaal niks te doen, alleen maar te willen dat het zo zou zijn.

De nare kant van honden fokken

Is dat je met schapendoezen meestal met meerdere jongen opgescheept wordt en je dus van een aantal afstand moet doen.
Kom je er dan achter dat je hond niet goed behandeld wordt dan sta je feitelijk machteloos.
Vooral als je pas achteraf hoort hoe het werkelijk was.
Yoda blijkt dus met een muilkorf en een electrische antiblafband te hebben rondgelopen.
Geen wonder dat hij veranderd is in een neurotisch wrak.
Maar ik heb er tot nog toe vertrouwen in dat hij te genezen valt vanwege zijn 100% Schapendoezenkarakter!

Vertrouwen in de mens diep geschokt

Yoda blijkt zeker geen hond die uit zichzelf aanvalt.
Integendeel zelfs, hij gaat de confrontatie juist uit de weg, maar wordt ie in het nauw gedreven dan neemt zijn instinct het over en verandert hij in een wilde wolf.
Zijn vader Tjalfi was exact hetzelfde.
Voelde hij zijn leven bedreigd dan veranderde hij in een onverslaanbare vechtmachine, die gevechten binnen seconden winnend beëindigde.
Maar normaliter was hij juist een hele zachte hond, superintelligent en terughoudend in zijn benadering van anderen, mensen incluis.
Juist omdat Yoda ook zo zacht en meegaand was dacht ik dat hij het wel zou rooien, maar tegen een verkeerde aanpak is geen kruid gewassen.
En tegen kinderen ook niet.

De beste Schapendoezen bijten van zich af

Als je ze verkeerd behandeld.
Voor mij een teken van adel, voor de rasvereniging een reden ze af te maken.
Althans dat advies kreeg ik gisteren, toen ik ze raadpleegde over een van mijn honden, die een peuter van het gezin gebeten zou hebben en buiten de deur andere mensen.
Dat de hond dat deed omdat hij jaren gepest was geweest door de kinderen van het gezin, die hem ook ophitsten tegen allochtoonse buurtgenoten, deed niet terzake.
Ik heb hem direct weggehaald daar, en hij zit nu in mijn tuin te bekomen van de schrik.

fokkers maken vinden juiste hond schier onmogelijk

Het zoeken naar een teef van de juiste aard voor het terugfokken van Drakie uit de nesten van de fokkers kostte me jaren en heeft me feitelijk niks opgebracht.
Reden daarvan was de nieuwe (in mijn ogen dan) mode van fokkers om zelf te willen bepalen wie welke hond krijgt. Ze beelden zich tegenwoordig in dat ze aan de hand van een paar gesprekken iemands karakter zo terdege kunnen inschatten dat ze kunnen bepalen welke hond bij ze past.
Er van af gezien dat ze daarbij over het hoofd zien dat die hondjes van zeven weken hun ware aard nog helemaal niet uiten kunnen, overschatten ze hun eigen kapaciteiten schromelijk, of ze moesten zich schamen dat ze zich ondanks zulke uitzonderlijke kwaliteiten onledig houden met het fokken van honden.

Oudste stam van de Schapendoes

Uit het stukje in de vorige bijdrage blijkt al dat Baldrs vader niet alleen uniek was doordat hij de enige nazaat van zijn ouders was die zich nog kon voortplanten, maar ook omdat hij in generaties dichter bij de beginhonden stond dan enige andere Schapendoes.
Nu ook Baldr de enige nakomeling van zijn vader en moeder is die zich nog kan voortplanten maakt hem dat uiteraard nog unieker, zeker doordat het verschil in generaties tussen hem en de rest ondertussen ook groter geworden is.
Afgezien daarvan ben ik heel tevreden met Baldr, aangezien mijn doel destijds was het terugkrijgen van een reu van hetzelfde uiterlijk plus karakter als Drakie en ik daar boven verwachting in ben geslaagd. Dat Baldr desondanks een heel andere hond is geworden dan zijn grootvader komt doordat het gedrag van een hond voor tachtig procent bepaald wordt door zijn omgeving, in dit geval dus Baldrs moeder.

Is mijn Schapendoes geschikt voor de fok?

Hoe geschikt je hond zelf is doet er minder toe dan men doet voorkomen, aangezien elke hond dezelfde gebreken kan doorgeven die zich niet bij hemzelf maar wel bij nest-broers of -zusters voordoen. Idem dito voor vertoond gedrag.
Dat is ook de reden waarom ik anders dan de meeste andere Schapendoesfokkers geen jonge reuen inzet, aangezien Schapendoes pas heel laat volwassen worden en hun ware aard duidelijk wordt.
Nu Baldr, de zelfgefokt reu die ik als vader wil gebruiken, aan zijn zesde jaar is begonnen en al zijn nestgenoten net zulke stabiele Schapendoezen blijken te blijven als hijzelf heb ik me wat dat betreft groen licht gegeven.
In onderstaand stukje uit de Doesjepost een verslagje waaruit e.e.a. blijkt.

Honden fok je omdat je het leuk vind

Elke andere reden diskwalificeert de fokker.
Er zijn reubezitters die het doen om hun hond te plezieren, wat wel een goede reden is, maar reuenbezitters worden nu eenmaal niet als fokkers gezien.
Ik fok dus omdat ik het leuk vind, maar daarmee bedoel ik niet dat ik doe waar ik zin in heb.
Ik vind het ook leuk om wat ik doe zo goed mogelijk te doen, en omdat het doel van mijn fokkerij het verkrijgen van een volgende hond is, wil ook zeker weten dat het goed zit.
Mijn volgende hond zal dus weer een Schapendoes worden en wel van dezelfde kwaliteit als zijn overgrootvader, hetgeen helemaal niet vanzelf spreekt aangezien de huidige enorme drift in het ras allerlei kwaliteiten doet verdwijnen, ze worden a.h.w. de genenpool uitgespoeld doordat het meerendeel van de jaarlijkse aanwas op dezelfde honden teruggaat.
Oorzaak daarvan is het beleid van de rasvereniging, die alleen de inteeltcoëfficient van voorgenomen combinaties bekijkt, zonder acht te te slaan op de verwantschap met andere combinaties.
Om het ras gezond te houden is het noodzakelijk zoveel mogelijk verschillende honden van verschillende afstamming te gebruiken, naast natuurlijk de noodzaak om alleen honden met de juiste werkeigenschappen in te zetten.
De vragen die ik mezelf moet stellen voordat ik kan gaan doen wat ik leuk vind zijn dus ten eerste of mijn hond over de juiste kwaliteiten beschikt en ten tweede of hij kwa voorouders voldoende verschilt van het doorsnee fokproduct.

De beste fokkers fokken niet II

De Schapendoes werd niet meegenomen in bedoeld onderzoek en zou dus wel eens van veel authentieker oorsprong kunnen zijn.

Wat het des te meer de moeite waard maakt ervoor te waken dat de ware aard van het ras behouden blijft.

Hetgeen zoals gezegd onmogelijk is wanneer die aard volkomen buiten beschouwing blijft bij het fokken.

Een verantwoordelijk fokker, die fokt uit liefde voor het ras, begint dus niet direct met zijn eerste hondje te fokken maar verdiept zich eerst in het ras en doet ervaring op in de omgang ermee.

Het bijzondere van de Schapendoes zijn zijn werkeigenschappen en je zult dus eerst jaren met ze moeten werken voordat je kijk krijgt op de eigenaardigheden ervan.

Werkeigenschappen die op zich overigens niets met schapen te maken hebben aangezien het hier om een all-roundwerkhond gaat, die vaker voor andere zaken dan voor het scheperen (het Nederlandse woord voor: "schapen hoeden") ingezet werden.

Het kost dus jaren om het juiste inzicht te verwerven en daarna misschien nog jaren voordat de geschikte hond verkregen en de juiste partner ervoor gevonden is.

Daarna kost het jaren vóórdat duidelijk is of aan de verwachtingen voldaan is.

Pas als de kinderen van je hond volwassen zijn krijg je daar kijk op en dan kost het je weer jaren om je volgende voortplanters te vinden.

Een echte topfokker fokt derhalve slechts zeer sporadisch en de beste doen het nooit.

Mijn eigen fokfrequentie ligt momenteel op éénmaal per eeuw.
Waarmee ik me vooralsnog dé tokfokker van schapendoezen noemen kan!

De beste fokkers fokken niet

Honden fokken is makkelijk zat en kost je nauwelijks wat.
Doe je het met rashonden dan levert het zelfs geld op.
Vandaar dat er sinds het begin van deze eeuw honderden mensen met Schapendoezen zijn gaan fokken.
Toch geven slechts een paar ervan openlijk toe dat het ze om geld gaat, de meesten verbloemen dat achter een hoop pretenties en mooie woorden.
Beoordeel ze op hun merites via de nestenlijst van de rasvereniging en je zult ontdekken dat ze bijna allemaal met hun eerste hondje van dit ras zijn gaan fokken en vervolgens nauwelijks drie jaar konden wachten voor ze hun volgende nest produceerden.
Om verantwoord en in het belang van het ras te kunnen fokken zul je je toch eerst moeten verdiepen in de eigenaardigheden ervan, vóórdat je kunt beoordelen of je hondje beschikt over de juiste aard voor het moederschap, en kunt inschatten welke aard vader dat verlangt.
Uiteraard hanteren al die rasvermeerderaars i.p.v. verbeteraars hetzelfde smoesje, namelijk dat hun onervarenheid opgevangen wordt door de begeleiding van de rasvereniging, maar wat ze er niet bijzeggen is dat die rasvereniging alléén controleert of de honden vrij zijn van genetische gebreken (voor zover bekend dan) en daarnaast of ze wel mooi genoeg en niet te nauw verwant zijn.
Toch is de juiste aard veel belangrijker dan uiterlijk schoon of mate van verwantschap!
De vitaliteit van de Schapendoes is het levend bewijs van dit laatse, want zijn stamboom hangt vol vruchten van vader/dochter-, vader/kleindochter-, broer/zus- en zoon/moedercombinaties.
Daarnaast vormt het selecteren op schoonheid oftewel op de mate waarin de rasstandaaard benaderd wordt rechtstreeks een bedreiging voor het voortbestaan van de Schapendoes, doordat het de zo broodnodige variatie uit de genenpool spoelt.
Afgezien daarvan is het gewoon zo dat de meeste teven net zoals de meeste vrouwen niet voor het moederschap geschikt zijn, en door wel met ze te fokken veranderen de bijzondere werkeigenschappen van het ras in onvoorspelbaarheid, met alle risico van dien.

Natuurlijk het lot dat alle rassen treft,die in de macht van de officiële Cynologie geraken, maar wat de Schapendoes betreft is dat extra jammer omdat het dankzij zijn ontstaansgeschiedenis een veel puurder ras of liever soort hond is dan alle andere door de FCI erkende rassen.
Althans volgens het onderzoek waar het in onderstaand artikel over gaat.