Binnenshuis zoekt Ben tegenwoordig zijn plaats op wanneer ik ga zitten, terwijl hij zich in de tuin nog altijd vlak naast me neervlijt. Zoals hij tijdens de negen maanden dat we in de caravan verbleven ook placht te doen. Meestal kroop hij daarbij zelfs onder m'n stoel en zodra ik dan bewoog schoot hij omhoog.
Inmiddels kan ik zelfs de kamer uitlopen zonder dat hij opstaat, wat me het bewijs lijkt dat hij zich veilig weet ergo zich thuis voelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten